پروفسور ریتا زوسموت:« روزهای سال۱۳۶۷ روزهای معمولی نیستند، بلکه نشان‌دهنده تاریخی طولانی از سرکوب است.
من صمیمانه به حضار در اینجا... خوش‌آمد می‌گویم. هم‌چنین به خواهرانمان در اشرف صمیمانه درود می‌فرستم. زیرا من از اشرف آموختم که پایداری چیست؟ و استقامت و مقاومت چه معنایی دارد. ما در سال (های) ۲۰۰۰ نیز داستانهای مشابهی مثل امروز داشتیم. تهمت‌ها، سرکوب، وحشت‌آفرینی و تهدید دائمی به مرگ (اما). این افراد در اشرف ایستادگی می‌کنند. آنها گفتند، حالا بیشتر از همیشه، بیا ببینیم چه کار می‌کنی.
بر این اساس و بر پایهٔ این نگرش، ما تسلیم نمی‌شویم. ما ایستادگی می‌کنیم. خانم رجوی عزیز، از شما سپاسگزارم که همواره نمی‌گذارید ما تسلیم نشویم. تعداد بسیار زیادی از قربانی وجود داشته است... اگر به آمارها نگاه کنید، خواهید دید که سهم سرکوب در حاکمیت خمینی بسیار زیاد و بیش از حد است... همان‌طور که شما گفتید، هر روز، هر هفته و هر ماه افراد جان می‌دهند؛ وقتی زنان ما را در (سالن) می‌بینم، وقتی چشم‌های درخشان و پر از انرژی آنها را می‌بینم فقط می‌توانم بگویم که می‌توان شجاعت را آموخت. می‌توان در مقاومت قوی‌تر شد.
در آلمان زمان زیادی طول کشید تا تحولات ایران اصلاً به یک موضوع تبدیل شود. گمان می‌کردیم که باید با (رژیم) ایران با احتیاط برخورد کنیم تا بمب اتمی به‌دست نیاورد. این ساده‌لوحانه بود، چرا که آنها مدتها قبل از آن، عناصر مهمی را برای این بمب اتمی در اختیار داشتند و ما هنوز فکر می‌کردیم می‌توانیم (از آن) جلوگیری کنیم».
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر