در تاریخ معاصر ایران، برخی روزها نه‌تنها نماد خاطره‌اند، بلکه به چراغ راهی برای نسل‌های بعدی تبدیل شده‌اند؛ ۳۰فروردین یکی از آن روزهاست.
روزی که در آن دو نسل از پیشتازان مبارزه با دیکتاتوری، خون خود را بر خاک این میهن ریختند تا چراغی برافروزند که تا امروز روشن مانده است.در ۳۰فروردین ۱۳۵۱، رژیم شاهنشاهی، به‌دستور مستقیم محمدرضا شاه و به‌دست ساواک، چهار عضو مرکزیت سازمان مجاهدین خلق ایران—علی باکری، ناصر صادق، علی میهندوست و محمد بازرگانی—را تیرباران کرد. تنها سه سال بعد، در همین روز، جنایت دیگری در تپه‌های اوین رقم خورد؛ اعدام ۹زندانی سیاسی، از جمله بیژن جزنی، حسن ضیا ظریفی، عزیز سرمدی، و دو مجاهد خلق کاظم ذوالانوار و مصطفی جوان‌خوشدل.
این دو رویداد سرخ در حافظه‌ی تاریخی مردم ایران نه‌فقط مظلومیت بلکه جسارت، راهبری و ایستادگی را مجسم می‌کنند؛ قهرمانانی که با فداکاری خود بهای آزادی را پرداختند و راه مبارزه با دیکتاتوری را برای نسل‌های پس از خود هموار کردند.
📌 چرا بزرگداشت ۳۰فروردین مهم است؟
۳۰فروردین، همچون ۴خرداد و ۱۵شهریور، جایگاه ویژه‌ای در تقویم مبارزه آزادیبخش علیه استبداد دارد. مرور آن، نه صرفاً یادآوری یک خاطره، بلکه رمزگشایی از تداوم و ضرورت همان مبارزه در امروز است. رژیم پهلوی گمان می‌کرد با حذف فیزیکی رهبران مقاومت می‌تواند شعله‌ی انقلاب را خاموش کند؛ همان اشتباهی که امروز علی خامنه‌ای و سردمداران جمهوری اسلامی نیز مرتکب می‌شوند.
📍 کانونهای شورشی، وارثان شعله‌های فروزان
در سالگرد حماسه ۳۰فروردین، کانونهای شورشی در بیش از ۱۷ شهر کشور از جمله تهران، تبریز، مشهد، زاهدان، بندرعباس و اهواز، با انجام بیش از ۶۰ پراتیک انقلابی، یاد این روز را زنده نگه داشتند. نصب شعارهای انقلابی، پخش پیام‌های مقاومت، و گل‌گذاری بر مزار شهدا تنها بخشی از این فعالیت‌ها بود.
در پیامی که هنگام گل‌گذاری در قطعه ۳۳ بهشت زهرا منتشر شد، چنین آمده بود:
«ما اینجاییم تا بگوییم راهی که شما آغاز کردید، ادامه دارد؛ شعله‌ورتر از همیشه.»
🌟 پراتیک‌ها؛ بیش از یک یادبود
در شرایطی که اختناق همه‌جانبه بر کشور سایه افکنده، این اقدامات نه‌تنها یک ادای احترام، بلکه نمایشی از امید، سازمان‌یافتگی و قدرت اراده مردم است. آن‌ها به رژیم هشدار می‌دهند که مبارزه با دیکتاتوری، چه با تاج و چکمه و چه با عمامه و نعلین، همچنان زنده و پایدار است.
✊ مبارزه ادامه دارد
مبارزه‌ای که با گلوله‌های دژخیمان ساواک آغاز شد، امروز با شعارهای انقلابی در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرهای ایران ادامه دارد. نسل امروز، با الهام از پیشتازان ۳۰فروردین، همان پرچم را بر دوش گرفته و مأموریت تاریخی سرنگونی دیکتاتوری دوم را تا پای پیروزی دنبال می‌کند.
سی‌ام فروردین، یک نماد است؛ نمادی از خون، آگاهی و شعور انقلابی. یادآور آن است که استبداد سرنگون‌شدنی است، اگر مردم اراده کنند و سازمان‌یافته در مسیر آزادی گام بردارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر