در روز پنج‌شنبه ۴ اردیبهشت ۱۴۰۴، سایت جماران مصاحبه‌ای با جواد آرین‌منش، نماینده پیشین مجلس ارتجاع، منتشر کرد. عبارتی که در این گفت‌وگو بیش از هر چیز جلب توجه می‌کرد، یک هشدار صریح بود: «آشوب بزرگ در راه است!»
این هشدار از زبان کسی بیان می‌شود که خود سال‌ها بخشی از ساختار قدرت در جمهوری اسلامی بوده است. آرین‌منش، با اشاره به سند «چشم‌انداز ۱۴۰۴»، وعده‌های پوشالی حاکمیت در زمینه توسعه اقتصادی و نظامی را در برابر واقعیت‌های تلخ اجتماعی امروز ایران قرار می‌دهد. تضاد آشکار میان شعارهای رسمی و آنچه در کف جامعه جریان دارد، همان نقطه‌ی آغاز فروپاشی مشروعیت حاکمیت است.
او در سخنان خود، دلایل وقوع «آشوب» را به‌روشنی فهرست می‌کند: بی‌اعتمادی عمومی، تورم افسارگسیخته، نابرابری، فقر شدید، بحران مشروعیت، و ناکارآمدی ساختاری. و همه این عوامل، از دید خودش، مثل دانه‌های تسبیح به هم پیوسته‌اند و چشم‌اندازی جز انفجار اجتماعی پیش رو نمی‌گذارند.
آرین‌منش سپس با یادآوری وقایع آبان ۹۸، شرایط فعلی را حتی وخیم‌تر و انفجاری‌تر توصیف می‌کند. اشاره مستقیم او به اینکه مردم از هر دو جناح اصولگرا و اصلاح‌طلب عبور کرده‌اند، نشان‌دهنده عمق بی‌اعتمادی و گسست تاریخی میان جامعه و ساختار قدرت است.
او اذعان می‌کند که حتی بدنه‌ی رأی‌دهندگان سابق به چهره‌هایی مانند سعید جلیلی نیز در حال بازنگری جدی در باورهای خود هستند. این یک اعتراف صریح به فروپاشی سرمایه اجتماعی نظام است، آن‌هم از زبان کسی که سال‌ها در متن ساختار آن حضور داشته.
در واقع، «آشوب بزرگ» چیزی نیست جز ترجمه‌ی معکوس و واژگونه‌ی همان «قیام عظیم مردمی» که هر هفته در خیابان‌ها، در زندان‌ها، در جنبش‌های اجتماعی، در کارزارهای «نه به اعدام»، و در فریادهای خاموش‌نشدنی مردم خودش را نشان می‌دهد.
این روند یک سیر طبیعی در تکامل جنبش اعتراضی است؛ مسیری که به سوی سازماندهی، انسجام و تعیین تکلیف نهایی با کلیت نظام ولایت فقیه حرکت می‌کند.
آری، آنچه آرین‌منش «آشوب بزرگ» می‌نامد، چیزی جز ظهور یک حقیقت تاریخی‌ست؛ طوفانی از خشم انباشته، آگاهی سیاسی، و اراده برای تغییر که از متن جامعه برخاسته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر