کنفرانس ایران آزاد ۱۴۰۴ که با حمایت پارلمان بریتانیا و حضور پررنگ ۵۶۰ نماینده از مجالس عوام و اعیان برگزار شد، نقطه‌عطفی در تعاملات بین‌المللی پیرامون آینده ایران بود؛
نقطه‌ای که سیاست سنتی مماشات با دیکتاتوری دینی را به چالش کشید و آلترناتیو دموکراتیکی چون شورای ملی مقاومت را به‌عنوان گزینه‌ای مشروع و جدی برای آینده ایران معرفی کرد.پذیرش جهانی یک آلترناتیو مشروع
تمرکز کنفرانس بر برنامه ۱۰ ماده‌ای خانم مریم رجوی و تأکید مقامات پارلمانی بر آن، نشان می‌دهد این برنامه نه‌فقط یک چارچوب نظری، بلکه طرحی عملی برای دوران گذار از دیکتاتوری به مردم‌سالاری است. باب بلکمن، رئیس کمیته ۱۹۲۲ در پارلمان بریتانیا، با اشاره به حمایت بیش از ۲۳۰ نماینده از این برنامه، آن را «ضامن آزادی، دموکراسی و حقوق بشر در ایران» خواند.
فروپاشی مشروعیت رژیم در سطح بین‌المللی
سخنان بارونس اولون درباره نقش رژیم ایران در بی‌ثباتی منطقه‌ای و تروریسم فرامرزی، از فرسایش مشروعیت جمهوری اسلامی در سطح جهانی حکایت دارد. او با صراحت اعلام کرد: «اکنون وقت آن است که دولت‌ها، سیاست خود را با خواست مردم ایران تنظیم کنند». این نوع اظهارنظرها، عبور جامعه جهانی از فاز همدردی به مرحله مطالبه‌گری عملی را نشان می‌دهد.
مقاومت سازمان‌یافته؛ مانع دستیابی رژیم به سلاح هسته‌ای
در بخش دیگری از کنفرانس، نقش حیاتی شورای ملی مقاومت در افشای برنامه مخفی هسته‌ای رژیم مورد تأکید قرار گرفت. باب بلکمن تصریح کرد که اگر فعالیت‌های مقاومت نبود، امروز ممکن بود با یک رژیم مجهز به سلاح هسته‌ای روبه‌رو باشیم. این ارزیابی، جایگاه امنیتی و راهبردی این مقاومت را در سیاست بین‌الملل تقویت می‌کند.
«نه به حکومت اجباری»؛ محور گفتمان سیاسی نوین
شعار محوری خانم رجوی – «نه به حجاب اجباری، نه به دین اجباری، نه به حکومت اجباری» – نه فقط یک بیانیه اعتراضی، بلکه بنیان گفتمانی است برای آینده ایران. این سه‌گانه، پیام روشنی برای طرد بنیادگرایی دینی، استبداد حکومتی و سرکوب ساختاری دارد؛ و اکنون این گفتمان مورد استقبال چهره‌های سیاسی غربی قرار گرفته است.
از حمایت اخلاقی تا خواست تغییر دیپلماتیک
دیوید جونز، نماینده سابق پارلمان، خواهان پاسخگویی حقوقی رژیم به‌خاطر جنایاتی همچون قتل‌عام ۱۳۶۷ شد و از دولت بریتانیا خواست گزارش‌های سازمان ملل درباره نقض حقوق بشر در ایران را مبنای سیاست‌گذاری قرار دهد. این رویکرد، مطالبه پاسخگویی حقوقی در سطح بین‌المللی را به کنفرانس وارد کرد.
رابطه دولت‌ها با مردم، نه با دیکتاتورها
در پایان، باب بلکمن خواستار پایان روابط دیپلماتیک با جمهوری اسلامی و آغاز رابطه با شورای ملی مقاومت شد. این درخواست، بیانگر تغییر الگوی دیپلماسی از دولت‌محور به ملت‌محور است؛ سیاستی که مشروعیت را نه در ساختارهای رسمی فاسد، بلکه در نمایندگی واقعی مردم جست‌وجو می‌کند.
جمع‌بندی: آلترناتیو دموکراتیک در جایگاه استراتژیک
کنفرانس ایران آزاد ۱۴۰۴، از یک گردهمایی سیاسی فراتر رفت و به بستری برای بازتعریف رابطه جامعه جهانی با آینده ایران تبدیل شد. از به‌رسمیت شناختن مقاومت سازمان‌یافته تا درخواست برای اقدام سیاسی مشخص علیه رژیم، همه مؤلفه‌های این کنفرانس نشان از آن دارد که آلترناتیو دموکراتیک امروز نه تنها یک آرمان، بلکه یک گزینه قابل تحقق در چشم‌انداز سیاسی ایران است.
ایران آزاد، دیگر یک شعار نیست؛ بلکه افقی است که در پرتو مقاومت هوشمندانه و ایثار بی‌وقفه، می‌توان آن را به واقعیت بدل کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر