چهارم خرداد فقط یک روز نیست؛ لحظه‌ای است که تاریخ ایستاد تا قامت بلند اراده و فدا در برابر ظلم را تماشا کند. در این روز از سال ۱۳۵۱، محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن،
علی‌اصغر بدیع‌زادگان، محمود عسگریزاده و عبدالرسول مشکین‌فام، پنج تن از بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق ایران، در میدان تیر چیتگر در برابر جوخه اعدام رژیم شاه ایستادند.آنان تنها با تکیه بر ایمان به مردم، اندیشه‌ای متکی بر آزادی و سازمانی متشکل، پا به میدانی گذاشتند که بسیاری از آن بازمی‌ماندند. انتخاب آن‌ها، انتخاب مرگ نبود، بلکه انتخاب حیات آرمان‌ها بود؛ انتخاب ایستادگی به‌جای تسلیم.
محمد حنیف‌نژاد، با آن جمله ماندگارش «من آماده‌ام!»، نه فقط برای تیرباران، که برای بیدار کردن وجدانی بود که باید از زیر خاکستر ترس و خاموشی برخیزد. از خانه شماره ۴۴۴ تهران، تا کوچه‌های تاریخ معاصر، صدای او و یارانش، هنوز در ذهن نسل‌های آزادیخواه طنین دارد.
امروز، پس از ۶ دهه سرکوب و شکنجه و تبعید، سازمانی که آن‌ها بنیاد نهادند همچنان پابرجاست، چون «پاسخ» آن‌ها به پرسش بزرگ «چه باید کرد؟» با خون نوشته شد و با تعهد ماند. آن‌ها نگذاشتند تاریخ فقط تکرار باشد؛ آن را در جهت آزادی دوباره نوشتند.
۴ خرداد، فقط روز اعدام نبود. روز تولد امیدی بود که هنوز زنده است. گل داد و مژده داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر