سالگرد ۲۲ بهمن هر سال که می‌رسد، بیش از پیش مرز میان آزادی و استبداد را آشکار می‌کند. این روز، نه صرفاً یک رویداد تاریخی، بلکه معیاری برای سنجش جایگاه نیروهای سیاسی و اجتماعی است که در مسیر تاریخ ایران نقش داشته‌اند.
در حقیقت، ۲۲ بهمن آزمونی بوده که ماهیت تمامی جریان‌ها را در رابطه با آزادی و دیکتاتوری روشن ساخته است.آن‌چه در انقلاب ۱۳۵۷ به وقوع پیوست، طغیان ملت علیه استبداد، وابستگی و فساد سلطنتی بود. نظام پادشاهی که تابع قدرت‌های خارجی و غرق در فساد درباری بود، دیگر جایگاهی در میان مردم نداشت. اما آن‌چه به جای آن نشست، چهره‌ی دیگری از همان استبداد بود؛ خمینی با حاکم کردن ولایت فقیه، ساختاری مشابه سلطنت را این بار در پوشش دین بازتولید کرد.
شباهت‌های شاه و خمینی در سرکوب آزادیخواهان و دشمنی مشترک با مخالفان، نشان داد که آن‌ها دو روی یک سکه‌اند. امروز نیز طرفداران استبداد سلطنتی، تلاش دارند که نظام گذشته را تطهیر کنند و آن را به عنوان بدیلی برای استبداد فقاهتی معرفی نمایند. اما مردم ایران که در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ علیه دیکتاتوری قیام کردند، نه به گذشته باز خواهند گشت و نه در وضعیت کنونی متوقف خواهند ماند، بلکه راهی به سوی آینده خواهند گشود.
همان‌طور که مسعود رجوی در سال ۱۳۶۵ اشاره کرد:
«گذشته» ستم‌شاهی و «حال» که دوران ستم شیخی خمینی است، آماده‌اند تا برای جلوگیری از تحقق «آینده»، یعنی حاکمیت مردم، دست در دست یکدیگر بگذارند.»
اکنون که ۴۶ سال از آن رویداد تاریخی گذشته، ماهیت تمام نیروها و جریان‌های سیاسی در قبال حاکمیت آخوندی مشخص شده است. ۲۲ بهمن چراغی است که مسیر را روشن می‌کند؛ نه بازگشت به دیکتاتوری سلطنتی و نه ماندن در شرایط کنونی، بلکه آینده‌ای مبتنی بر آزادی و حاکمیت مردمی، نتیجه‌ی نهایی این مسیر خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر