نشستی که در نهم آبان ۱۴۰۴ در مجلس اعیان بریتانیا برگزار شد، فراتر از یک جلسه سیاسی یا حقوق‌بشری بود؛ این کنفرانس در واقع، بازتابی از یک چرخش مهم در نگاه
سیاست‌مداران اروپایی به مسئله ایران است. موضوع محوری نشست ــ «ضرورت پاسخگویی بین‌المللی برای توقف اعدام‌ها در ایران» ــ نه فقط محکومیت نقض حقوق بشر، بلکه تأکید بر ضرورت تغییر رویکرد جهانی نسبت به رژیمی بود که از مجازات اعدام به‌عنوان ابزار سیاسی برای حفظ قدرت استفاده می‌کند.سخنرانان از جمله لرد کارلایل، اندی مک‌دونالد، جیم شانون، لرد کرایر و بارونس آلتمن، هر یک از زاویه‌ای، بر یک حقیقت مشترک انگشت گذاشتند: سیاست مماشات با رژیم ایران نه‌تنها بی‌ثمر بوده بلکه به تداوم جنایت، سرکوب و اعدامهای بی‌وقفه دامن زده است. آنان با اشاره به آمار تکاندهنده اعدام‌ها در سال جاری میلادی، این روند را «استفاده از مرگ برای خاموش کردن صدای زندگی و آزادی» توصیف کردند.
در این نشست، چند محور کلیدی مورد توجه ویژه قرار گرفت:
۱. ضرورت پاسخگویی بین‌المللی:
شرکت‌کنندگان تأکید کردند که مصونیت جنایتکاران در ایران باید پایان یابد. ارجاع پرونده اعدامهای جمعی، از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷، به شورای امنیت سازمان ملل و پیگیری آن در دادگاه کیفری بین‌المللی، گامی ضروری برای اجرای عدالت و بازدارندگی جهانی است.
۲. ممنوعیت سپاه پاسداران به‌عنوان اقدام فوری:
لرد کرایر با لحنی صریح اعلام کرد که «زمان آن رسیده تا دولت بریتانیا سپاه پاسداران را در فهرست گروههای تروریستی قرار دهد». این مطالبه، در پی نگرانی از فعالیت‌های برون‌مرزی سپاه و شبکه‌های مرتبط با آن، به‌عنوان یک تهدید برای امنیت جهانی مطرح شد. اجماع سخنرانان بر سر لزوم قاطعیت در برابر سپاه، نشانه‌ای از گذار از دیپلماسی محافظه‌کارانه به سیاستی فعال و اصول‌محور بود.
۳. به‌رسمیت شناختن مقاومت و آلترناتیو دموکراتیک:
یکی از نکات محوری این کنفرانس، تأکید بر مشروعیت مقاومت سازمان‌یافته مردم ایران بود. سخنرانان، طرح ۱۰ماده‌ای خانم مریم رجوی را به‌عنوان سندی جامع برای آینده‌ای دموکراتیک، آزاد و مبتنی بر برابری معرفی کردند. این طرح با محورهایی چون لغو مجازات اعدام، جدایی دین از دولت و تضمین آزادی‌های فردی، به‌عنوان آلترناتیوی واقعی در مقابل استبداد مذهبی شناخته شد.
۴. حمایت از مردم ایران؛ از تعاطف تا تعهد راهبردی:
پیام نهایی کنفرانس آن بود که حمایت از مردم ایران دیگر صرفاً وظیفه‌ای اخلاقی نیست، بلکه ضرورتی سیاسی و امنیتی برای صلح پایدار در خاورمیانه و جهان محسوب می‌شود. نمایندگان حاضر بر این باور بودند که آینده ایران در دستان مردم و نیروهای آزادیخواه آن است، نه در معادلات قدرت خارجی.
نشست پارلمان بریتانیا را می‌توان نقطه آغاز یک «دوران بازنگری» در سیاست غرب نسبت به ایران دانست — گذار از مماشات به همبستگی با ملت. این رویداد یادآور این حقیقت است که اعدام، زندان و سرکوب شاید بتواند صدای مردم را برای مدتی خاموش کند، اما نمی‌تواند مسیر تاریخ را متوقف سازد. آینده از آنِ آزادی، پاسخگویی و دموکراسی است — و این پیام، روشن‌تر از همیشه، از تالار پارلمان بریتانیا به گوش جهان رسید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر