خواهران و برادران!
چهار خرداد امسال چهل و هفتمین سالگرد شهادت بنیانگذاران کبیر مجاهدین محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن و اصغر بدیع‌زادگان وهم‌چنین دو نفر از اعضای مرکزیت سازمان، قهرمانان مردم و تاریخ ایران، محمود عسکری‌زاده و عبدالرسول مشکین‌فام است که در سال ۱۳۵۱ توسط رژیم شاه تیرباران شدند.
امسال چهارم خرداد مصادف با شب قدر و شهادت امیر مؤمنان و مجاهدان است. چقدر پر معناست…
سلام‌های بی‌پایان همه مجاهدین در آستان مولای متقیان و محراب خونینش، ثار ارواح پاک این شهیدان باد که براستی ادامه همان راه و همان مسیرند.
پیشوایان آزادی، راهگشایان جهاد و انقلاب و مظاهر اعلای سوگند و پیمان در تاریخ معاصر ایران.
فدا و صداقت سرلوحه مکتب مجاهدین
من مثل بسیاری از شما این سعادت را نداشتم که حنیف بزرگ را از نزدیک ببینم. ولی بعد از گذشت ۴۷ سال هنوز وقتی که به لحظه اعدام او فکر می‌کنم، از این ضربه عظیم که به جنبش مردم ما وارد شد به خود می‌پیچم و تلخی‌اش را با همه وجود حس می‌کنم.
به‌قول مسعود رجوی: هذا یوم تبرکت به بنو‌امیه. (یعنی) امروز شادند بنی‌شاه و بنی‌خمینی، خاندان‌های ستمگر شاه و شیخ…
تاریخ گواه است و همه می‌دانیم این حنیف بود که نهج البلاغه و سخنرانیها و کلام حضرت علی را از تاریکخانه‌ها بیرون کشید و در میدان عمل زینت مبارزه انقلابی کرد. آنقدر که دو دهه بعد خمینی در ۴ تیر ۱۳۵۹ فغان و فریاد می‌کرد که
«تمام حرف‌هاشان هم از قرآن بود و از نهج البلاغه». خمینی همانجا به تیزترین صورت تأکید کرد که
«این‌ها (یعنی مجاهدین) با خود قرآن،با خود نهج البلاغه می‌خواهند ما را از بین ببرند».
علاوه بر این خمینی با رذیلت، حنیف و شهدای بنیانگذار ما را با زبان آلوده به «دزد سرگردنه» تشبیه کرد.
اما بذری که حنیف کاشت، و شاه می‌خواست آنرا از بین ببرد، باقی مانده و در سراسر ایران روئیده و به گُل نشسته بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر