در ميان همسايگان ايران عراق بهترين سوژه بود، بخصوص كه عراق خود مسئول تجاوز و تهاجم گسترده آخر شهريور 59 بود، و خميني به لحاظ شخصي نيز خرده حسابها از زعماي آن كشور در دل داشت، ا ز اين مهمتر درصد عظيم شيعيان عراق و همچنين وجود مراقد ائمه اطهار در آن كشور به مثابه زيارتگاه انگيزاننده شيعيان ايران وجهان بود، نه شاه و نه خميني نمي خواستند ونه مي توانستند به تركيه في المثل چپ نگاه كنند، خميني معني بين المللي چپ نگاه كردن به تركيه يا پاكستان يا طمع كاري بيش از حد درباره افغانستان را خيلي خوب مي فهميد، اما در مورد عراق وضع فرق مي كرد، بخصوص كه عراق برخلاف تبليغات خميني كه عراق را دست نشانده امريكا واسرائي مي خواند در مقايسه با ساير دولتهاي منطقه ناوابسته ترين آنها بود، به اين ترتيب عراق بهترين طمعه براي سياست جنگ افروزانه و فوق ارتجاعي صدور به اصطلاح انقلاب خميني بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر